Co jest złego w jedzeniu podczas spaceru po Japonii? W innych krajach azjatyckich nie wydaje się to problemem

Ponieważ chodzi nie tylko o jedzenie, które można rozlać, ale także o picie z butelek lub puszek (nawet jeśli kupuje się je z automatu, nie powinno się go pić podczas spaceru), które nie są tak łatwe do rozlewania jak chodzenie z miską barana, nie jest to kwestia higieny.

Temat jest o wiele bardziej o szacunek dla jedzenia w ogóle. Kiedy Japończycy zaczynają je¶ć, składają ręce w modlitewnym ge¶cie i mówią “Itadakimasu”, co oznacza “ja pokornie przyjmuję”. Ludzie mają też dokończyć swoje jedzenie, nawet do ostatniej kukurydzy ryżowej. Jest jeszcze jedno zdanie, by podziękować kucharzowi, gdy skończysz. Istnieje kilka innych szczegółów kulturowych, które podkreślają ten głęboki szacunek dla jedzenia.

Kiedy jesz podczas spaceru, bierzesz jedzenie zbyt przypadkowo i zapominasz okazywać szacunek ludziom, którzy je wyhodowali i duszom organizmów, które zginęły podczas tego procesu. Macie pielęgnować wasze jedzenie, które zabieracie do komicznych skrajności w Scenie Ramenowskiej “ filmu Tampopo ”, który jest komedią tylko o jedzeniu w Japonii.

Na ulicy jest wiele restauracji, które serwują jedzenie, ale macie jeść je tam, na miejscu, często pod baldachimem lub parasolem, zamiast z nim odchodzić. Prawdopodobnie jedynym wyjątkiem są lody. Jest bardzo możliwe, że jest on wyłączony z powodu wpływów zachodnich.

Tu chodzi o edukację. Dzieci od około 2 roku życia uczą się następujących manier stołowych:

• Jesz przy stole
• Kiedy skończysz, powiedz “Gochisousamadesu”
• Kiedy powiesz, że skończysz, skończysz

To jest wzmocnione podczas obiadów w przedszkolu (bez przekąsek, lunch dostarczany do szkoły, który jest taki sam dla każdego ucznia).

Te maniery się trzymają.

A tak w ogóle, czy kiedykolwiek próbowałeś chodzić, jedząc z parą pałeczek? Wydłubiesz sobie oko!

Myślę, że ma to więcej wspólnego z wyglądem niż z jakąkolwiek głębią, którą wszyscy wydają się tak bardzo winić. Japonia jest WYSOKIEJ ŚWIADOMOŚCIĄ wizerunku - na dobre i na złe, a wypychanie twarzy w podróży nigdzie nie jest dobrym spojrzeniem.

W związku z tym, że Japonia ma ten religijny szacunek do jedzenia, nie sądzę, aby ktokolwiek, kto był u właściwego nomikaja w izakaya, mógł powiedzieć “Japończyk nie marnuje jedzenia” z prostą twarzą. Widziałem sterty wspaniałych rzeczy, które nie zostały zabrane do domu w torbach dla psów, bo to byłoby “kakkowarui”. A gdyby tak nie było, zostawienie ostatniego kęsa jedzenia, żeby wyglądać na chciwego palanta, nie byłoby tak powszechne. Ludzie byliby o wiele bardziej “mottainai”.

Poza tym, ta rzecz o Japończykach będących tym “ultra czystym” społeczeństwem, gdzie nie rozlewają jedzenia na ulicy, to zabarwiony różami idealizm. Spacer po centrum Shibuya we wczesny niedzielny poranek ujawniłby nie tylko tony zmarnowanego jedzenia wyrzucanego przez lokalne zakłady, ale także sterty śmieci. Nie wspominając już o niezliczonych basenach z wymiocinami WSZYSTKO, zasadzonych dla Was przez salarymana, który nie mógł utrzymać swojego trunku poprzedniej nocy.

Nie znaczy to, że Japonia nie jest głęboko pięknym miejscem z głębokim szacunkiem dla wszystkich rzeczy, ale myślę, że o wiele więcej sprowadza się do błahostek niż cokolwiek zen.

Nie ograniczajcie swojego postrzegania Japonii do tego, co widzicie w filmach, telewizji, i Waszej ulubionej księgarni New Age. Czasami kula ryżowa to po prostu kula ryżowa. Przecież “konbinezony” nie istnieją, ponieważ wszyscy wierzą w świętość chipsów kukurydzianych i “amerykańskich psów”.

Oczywiście to wszystko na marginesie, pomimo tabu przeciwko chodnikowi, Picie (alkohol) w miejscach publicznych (w pociągach, na ulicy, itp.) jest dość swobodne, szczególnie dla mężczyzn po 40 roku życia. I co z tego?

Kiedy podniosłem ten temat do mojej japońskiej gospodyni, spojrzała na mnie quizowo i wskazała na to, że wszyscy miejscowi robią to samo i powiedziała, że jest w porządku i nikogo to nie obchodzi.

Ale to jest w Tokio, może gdzieś mniej metropolitalnym bardziej im zależy.

Zakładam, że to pochodzi z filozofii buddyjskiej zenów. W życiu duchowym, przywiązujesz najwyższą wagę do każdej czynności. Masz robić wszystko sumiennie, włączając w to jedzenie. Nawet w Indiach, z których wywodzi się buddyzm, na ogół nie przyjmuje się pozytywnie jedzenia podczas chodzenia.

Szybko. Bycie uważnym dla innych.

Jak w przypadku wielu kulturowych osobliwości, nie ma zazwyczaj jednego wytłumaczenia. Ale IMHO jednym z największych wyjaśnień jest połączenie postu i rozwagi w stosunku do innych.

Chodzenie podczas jedzenia lub picia jest zwiększeniem ryzyka rozlania się napoju. A robienie czegokolwiek takiego byłoby naprawdę okropne z powodu tego okropnego bałaganu, który by to spowodował i z powodu tych okropnych niedogodności, które powodowałyby inni.

Wybrana odpowiedź sugeruje, że jeżeli kupuje się jedzenie z przydrożnego stoiska, to można tam stać i jeść. To prawdopodobnie pokazuje odpowiedni “szacunek dla jedzenia”.

Ale w takim razie dlaczego nie jest OK, jeśli pójdę do Lawson’s, kupię onigiri i zjem ją tam? Czy nie okazywałabym przynajmniej tyle “szacunku dla jedzenia”, co w powyższym scenariuszu?

Różnica, jak sądzę, polega na tym, że w pierwszym przypadku, jest to zwyczajowe i w pełni oczekiwane, że właściciele straganów dźwigają ciężar sprzątania po każdym bałaganie, jaki możesz pozostawić po sobie. Natomiast w przypadku Lawson'ów byłoby straszną niedogodnością, gdybyś powodował u i tak już zajętych pracowników rozlanie jakiegokolwiek jedzenia.

P.S. Wybrana odpowiedź twierdzi również, że japoński “szacunek dla jedzenia” znajduje odzwierciedlenie w sposobie, w jaki jedzą każdy ostatni kęs swojego jedzenia. Ma to mniej wspólnego z “szacunkiem do jedzenia” niż z historycznymi doświadczeniami z niedostatkiem.

Japońskie przysłowie 粒粒辛苦 (“każde ziarno ciężkiej pracy”) które uczy każde japońskie dziecko szkolne, wywodzi się bezpośrednio z chińskiego poematu Tang którego uczy się każde chińskie dziecko szkolne (谁知盘中餐,粒粒皆辛苦).

Nie chodzi tu o żaden pół-mistyczny “szacunek do jedzenia”. Zamiast tego chodzi po prostu o unikanie marnotrawienia jakiejkolwiek żywności lub jakichkolwiek surowców w ogólności o nie marnowanie żywności lub surowców w ogólności mottainai w Japonii).

Chińczycy, podobnie jak Japończycy, jedzą więc każdy ostatni kęs jedzenia ponieważ w obu kulturach unika się marnowania żywności lub surowców. Jednak Chińczycy, w przeciwieństwie do Japończyków, doskonale radzą sobie z jedzeniem w trakcie chodzenia, ponieważ Chińczycy są mniej ostrożni niż Japończycy i mniej przeszkadza im odrobina brudu i nieporządku (co jest widoczne gdy spędza się trochę czasu w każdym kraju).

P.P.S. hipisowska sugeruje w komentarzu, że “ludzie w krajach azjatyckich generalnie nie jedzą podczas chodzenia”. To jest fałszywe. To właśnie Japonia i tylko Japonia jest pod tym względem anomalią. (Zauważ, że oczywiście historycznie, prawie wszędzie na świecie, ludzie na ogół nigdy nie jedli podczas spacerów. Ludzie robią to głównie we współczesnej, ruchliwej erze. I tylko w Japonii istnieje niepisany zakaz takiego postępowania).

W Japonii można zauważyć, że na zewnątrz lub w innych miejscach publicznych jest bardzo czysto, nawet w miejscach, gdzie jest bardzo mało pojemników na śmieci. Tradycyjnie Japończycy są bardzo czyści i szanują innych. Jeśli jesz podczas spaceru, czasem trudno jest nie zrobić bałaganu i nie upuścić czegoś.

Jest też tak wiele restauracji, że nie trzeba jeść podczas spaceru. Niewielkim problemem jest uzyskanie dobrego posiłku, który można zjeść szybko, w pobliżu miejsca pracy lub gdziekolwiek jesteś.

Tylko dodając moje dwa centy: Z mojego doświadczenia wynika, że reakcja Japończyków na jedzenie czegoś podczas spaceru jest tylko pustym wyrażeniem i “Dlaczego?”. A kiedy odpowiadasz, że z “Cóż, po co miałbym siadać do Onigiri, oni są praktycznie stworzeni do jedzenia podczas biegu”, oni po prostu idą “Hm, jesteś dziwny”.

Więc moja teoria jest taka, że Japończycy nie robią tego, ponieważ pomysł po prostu nie wchodzi im do głowy. Nikt nigdy tego nie robi, więc skąd mieliby wziąć ten dziwny pomysł?